من از اشکی که می ریزد از چشم یار میترسم

من از آن اشکی که می ریزد از چشم یار می ترسم                                                                                                    از   آن   روزی  که  اربابم  شود   بیمار   می ترسم

رها  کن   صحبت   یعقوب  و  کوری و   غم      فرزند

من  از    گرداندن    یوسف     سربازار    می ترسم

همه   گویند   این   جمعه    بیا  ،  اما  درنگی    کن

از اینکه     باز   عاشورا  شود    تکرار    می ترسم

شده     کار    حبیب    من   سحرها  بهرمن    توبه

زآه      دردناک      بعد       استغفار       می ترسم

تمام       عمر،    خود    را    نوکراین  خاندان خواندم

از     آنروزی   که  این  منصب   کند  انکار  می ترسم

شنیدم   روز   و  شب   از  دیده ات خ   ون جگر  ریزد

من از   بیماری    آن   دیده ی   خون  بار  می ترسم

به  وقت ترس و  تنهایی  تو  هستی تکیه  گاه  من

مرا  تنها   میان   قبر   خود     نگذار  ،   می ترسم

دلت   بشکسته  از  من  لکن  ای  دلدار   رحمی کن

من  از   نفرین  و از  عاق  پدر      بسیار    می ترسم

هزاران     بار   رفتم ا ز   دردت   شرمنده    برگشتم

زهجرانت    نترسیدم   ولی  این  بار       می ترسم

دمی  وصلم، دمی فصلم، دمی قبظم،دمی   بسطم

من  از    بیچارگی   آخر   این    کار        می ترسم

جهان   را قطره    اشک غریبی    می کند      ویران

من  از  اشکی  که می ریزید   زچشم یار  می ترسم