من از اشکی که می ریزد از چشم یار میترسم

من از آن اشکی که می ریزد از چشم یار می ترسم                                                                                                    از   آن   روزی  که  اربابم  شود   بیمار   می ترسم

رها  کن   صحبت   یعقوب  و  کوری و   غم      فرزند

من  از    گرداندن    یوسف     سربازار    می ترسم

همه   گویند   این   جمعه    بیا  ،  اما  درنگی    کن

از اینکه     باز   عاشورا  شود    تکرار    می ترسم

شده     کار    حبیب    من   سحرها  بهرمن    توبه

زآه      دردناک      بعد       استغفار       می ترسم

تمام       عمر،    خود    را    نوکراین  خاندان خواندم

از     آنروزی   که  این  منصب   کند  انکار  می ترسم

شنیدم   روز   و  شب   از  دیده ات خ   ون جگر  ریزد

من از   بیماری    آن   دیده ی   خون  بار  می ترسم

به  وقت ترس و  تنهایی  تو  هستی تکیه  گاه  من

مرا  تنها   میان   قبر   خود     نگذار  ،   می ترسم

دلت   بشکسته  از  من  لکن  ای  دلدار   رحمی کن

من  از   نفرین  و از  عاق  پدر      بسیار    می ترسم

هزاران     بار   رفتم ا ز   دردت   شرمنده    برگشتم

زهجرانت    نترسیدم   ولی  این  بار       می ترسم

دمی  وصلم، دمی فصلم، دمی قبظم،دمی   بسطم

من  از    بیچارگی   آخر   این    کار        می ترسم

جهان   را قطره    اشک غریبی    می کند      ویران

من  از  اشکی  که می ریزید   زچشم یار  می ترسم

شاید کسی ازراه بیاید که تو باشی

یک روز نوشتیم بر این آبی کاشی

شاید کسی از راه بیاید که تو باشی

یک چند گذشت و خبری از تو نیامد
دل ها متلاطم شد و کاشی متلاشی

یک روز گرفتار شک و شاید و تردید
یک روز غلط گیری و اشکال تراشی

روشن تر از آیات و روایات خدا کو
ما متن رها کرده به دنبال حواشی

اما کسی از راه می آید خبری هست
سوگند به فیروزه و گلدسته و کاشی

همسایۀ دیوار به دیوار کجایی؟
وقت است که جارو بزنی آب بپاشی

خبر آمدنش را همه جا پخش کنید !
می رسد لحظه میعاد، به امّید خدا ! .

منتقم میرسد و روز ظهور ش، حتماً ،
می شود فاطمه دلشاد، به امّید خدا ! .

حرم خاکی خورشید و قمرهای بقیع ،
عاقبت می شود آباد، به امّید خدا ! .

مثل مشهد، وسط صحن بقیع نصب کنیم ،
دو سه تا پنجره فولاد، به امّید خدا !

لذتی دارد عجب، گر که به ما او گوید :
آفرین ! دست مریزاد ! به امّید خدا ! .